امام خميني و عزاداري امام حسين (ع)

مشخصات كتاب

نويسنده : علي دواني

ناشر : علي دواني

مقدمه

در سال 1328 شمسي كه براي ادامه تحصيل به شهر مقدس قم آمدم، و آيت الله العظمي امام خميني - رضوان الله عليه - را در مجالس عزاداري مي ديدم، به تعبير امروز، «فرهنگ عاشورا» در نظرم مجسم مي شد. امام در بعضي از مجالس سوگواري ائمه اطهار - عليهم السلام - كه در مسجد بالاسر حضرت معصومه - سلام الله عليها - يا منزل مرحوم آيت الله العظمي بروجردي برگزار مي شد، چنان باوقار و آرام مي نشستند و گوش به سخنان واعظ يا روضه خوان داشتند كه نظر هر بيننده اي را به خود جلب مي كرد.امام در آن زمان، استاد سرشناس حوزه و مدرس علوم عقلي بودند. قامت رسا و قيافه جالب و آرامش خاص ايشان طوري بود كه چه در راه رفتن و چه در نشستن در مجالس نظر بينندگان را جلب مي كرد، و كسي را در ميان جمع علماي حوزه مانند ايشان نمي ديديم.هنگامي كه واعظ به «گريز» مي رسيد، يا روضه خوان شروع به خواندن روضه مي كرد، حاج آقا روح الله خميني نخستين كسي بود كه دستمال سفيد و تميز خود را از جيب در مي آورد و به صورت مي گرفت و گريه را سر مي داد. اگر تكيه بر ديوار داده بودند، بدون حركت و تكاني مي گريستند، و چنانچه خم مي شدند، مي ديدي كه چطور مي لرزند و اشك مي ريزند، و همين كه دستمال از صورت برمي گرفتند، صورتي پراشك و چشماني اشك ريخته را مي ديدي كه همان نيز ديگران را به گريستن و اشك ريختن در عزاي شهيدان كربلا يا ائمه اطهار (ع) ترغيب مي كرد.اصولا نشستن امام در مجالس عزاداري و گوش